De wind gierde door de bergen, als het gejammer van een banshee die Daniels gehaaste ademhaling overstemde. Sneeuw sloeg tegen zijn gezicht, verblindend, onverbiddelijk. Elke stap voorwaarts voelde als ploeteren door drijfzand, zijn laarzen die wegzakten in de diepe sneeuw, zijn spieren die brandden van de kou.
Zijn gehandschoende vingers waren stijf, terwijl hij de nutteloze GPS in zijn trillende handen hield. Het scherm flikkerde voordat het donker werd. De GPS was dood. Hij ademde scherp in – hij was echt verdwaald. Het besef kwam als een golf over hem heen. De storm had het pad opgeslokt en daarmee ook zijn weg naar huis.