Daniel struikelde en viel op zijn knieën. Het ijs beet door zijn broek, scherp als dolken. Hij dwong zichzelf overeind en schudde de sneeuw van zich af, maar elke beweging voelde nu zwaarder aan. Zijn lichaam verraadde hem, het viel langzaam uit.
Wakker blijven! Blijf in beweging! De stem in zijn hoofd was ver weg, alsof hij begraven lag onder lagen ijs. Als hij zou stoppen, al was het maar voor even, zou de sneeuw hem bedelven en zou niemand hem ooit vinden. Hij had al eerder wandelaars op die manier zien verdwijnen – lichamen die door de berg werden opgeslokt en nooit meer terugkeerden.