De storm werd dikker, de wereld kromp ineen tot een witte leegte. Schaduwen draaiden in de wind, bewogen net aan de rand van zijn zicht – of was dat zijn geest die hem voor de gek hield? Hij knipperde hard. Hij wandelde al jaren in deze bergen. Hij was niet iemand die in paniek raakte.
Toch voelde er iets niet goed. Zelfs door het verblindende wit zag hij schaduwen in de verte om hem heen dwarrelen. Daniel’s huid prikte onder zijn jas, hij was niet alleen verdwaald. Hij werd bekeken!