Daniel draaide zich om. Eerst was er niets anders dan het bulderende wit. Toen een gedaante, onbeweeglijk. Zijn adem stokte. Een figuur stond net achter de sneeuwjacht, nauwelijks zichtbaar. Zijn geest ging tekeer. Een persoon? Of misschien gewoon een boom?
Toen zag hij de ogen. Gloeiend amberkleurig, zonder te knipperen, op hem gericht door de sneeuw heen. Een wolf. Een enorme, zijn silhouet scherp, zelfs door de storm heen. Hij stond onbeweeglijk naar hem te kijken, onaangetast door de ijskoude wind die door Daniels botten sneed.