De ogen van de pup flikkerden open, dof en levenloos. Het was uitgehongerd. Stervende. Een deel van Daniel zei dat hij weg moest lopen – dit was de gang van de natuur, een les in overleven. Maar een ander deel van hem, iets dieps en instinctiefs, weigerde. Hij kon het arme wezen niet laten sterven.
Hij hurkte en stak een voorzichtige hand uit. De pup bewoog niet, vocht niet. Hij ademde oppervlakkig, zijn lichaam voelde koud aan. Hij nam een besluit: hij kon hem hier niet achterlaten. Hij trok het voorzichtig in zijn armen en stopte het in zijn jas.