De stilte van de avond leek zijn aanhoudende bezorgdheid te versterken en liet hem achter met een vaag onbehagen dat hij niet helemaal van zich af kon schudden. In een poging het aanhoudende onbehagen te verdrijven, draaide hij de sleutel om en reed weg, de herinnering aan de ontmoeting begon uit zijn gedachten te verdwijnen.
Tegen de tijd dat Jacob zijn oprit opreed en de auto parkeerde, was de hemel inktzwart geworden, met sterren die als kleine, glinsterende speldenprikjes over de hemel waren verspreid. De stille duisternis van de nacht leek alles te omhullen in een stille stilte.