Haar baas had zelfs een extra vergadering gepland om haar en al haar collega’s te informeren over deze man. Hij was meerdere keren komen opdagen, elke keer zag hij er erger uit dan voorheen en smeekte hij hen om hulp. De laatste keer werd het zo erg dat hij zijn woorden versprak en tegen andere klanten schreeuwde. Het enige wat de verkoop van die dag redde, waren de buitengewone kortingen die aan alle potentiële kopers werden gegeven vanwege het ongemak. Claire kon de manager nog horen schreeuwen na die puinhoop.
Ze had kort met de man gesproken, die blijkbaar Dave heette, terwijl zij en een collega hem naar buiten sleepten. Hij vertelde haar dat hij geboren en getogen was in deze stad en altijd een comfortabel leven had gehad, tot het moment dat de economie instortte en Dave’s leven tot de grond toe afbrandde. “Als je gewoon naar me zou luisteren, zou je het begrijpen!”, zei hij. Claire had bijna medelijden met hem, ze had altijd een zwak voor hulpelozen en ouderen. Maar door het tafereel van daarnet en de angst om haar baan te verliezen, reageerde ze niet op zijn smeekbeden.
Nu zwierf hij weer over de parkeerplaats. Hij zag er net zo verfomfaaid uit als de vorige keer: vlekken over zijn hele broek, verward en gematteerd lang haar en ze dacht zelfs een gat in zijn schoenen te zien!