Op een avond, na een bijzonder vermoeiende dag, stond Emily op het punt om in bed te kruipen toen ze het hoorde – een vreemd, vaag geluid. Het was een zacht, schrapend geluid, alsof iets zachtjes tegen hout schuurde. Haar lichaam bevroor en haar hart sloeg een slag over. Was er iemand of iets in het huis?
Ze stond daar alsof de tijd had stilgestaan, haar ogen gleden naar de gang, wachtend op een schaduw. Toen er niets gebeurde, forceerde ze een nerveus gegrinnik. “Het is waarschijnlijk gewoon de wind,” stelde ze zichzelf gerust. “Of die oude pijpen die weer kraken.”
Maar toen ze eindelijk in bed lag, kwam het geluid terug – een gestaag, bijna ritmisch geschraap. Het was zwak, nauwelijks hoorbaar, maar genoeg om haar verbeelding te prikkelen. “Geen horrorfilms meer voor het slapengaan,” mompelde ze, terwijl ze de deken over haar hoofd trok.