Nu, na al die jaren, zat Emily naar diezelfde schildpad te staren. Haar adem stokte toen ze neerknielde en voorzichtig de dozen opzij schoof. Bevende handen grepen naar het kleine, verweerde schild. Het was Tubby. Dat moest wel.
“T-Tubby?” Emily’s stem trilde, dik van emotie terwijl tranen haar ogen vulden. Herinneringen stroomden terug – zonnige middagen die ze in de tuin doorbrachten om Tubby langzaam door het gras te zien navigeren, de vreugde die opborrelde telkens hij haar kleine vriend zag.