En dan was er nog het hartzeer – het diepe verdriet dat jarenlang was blijven hangen, een klein maar zwaar gewicht dat hij tot op volwassen leeftijd had meegedragen. En toch was Tubby hier, levend, na dertig lange jaren.
Emily zat daar stomverbaasd, terwijl ze de schildpad zachtjes in haar handen wiegde. Haar gedachten raasden terwijl ze probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Hoe kon dit gebeuren? Hoe had Tubby het al die tijd overleefd, verborgen en vergeten?