De schildpad voelde nu zwaarder aan, zijn schild versleten en gekrast, maar hij leefde onmiskenbaar. “Hoe… hoe leef je nog?” Fluisterde Emily, knipperend door zijn tranen heen. Het was moeilijk te bevatten.
De schildpad die al tientallen jaren vermist was, het huisdier waarvan ze de hoop al lang had opgegeven om het ooit nog terug te zien, was hier, rustend in zijn handen. Eerst reageerde Tubby niet. Hij had zijn kleine kopje diep in zijn schild weggestopt, maar na een moment liet hij een zacht, piepend geluid horen.