Emily’s hart vulde zich met vreugde bij dat vertrouwde geluid. Het was een geluid dat ze al jaren niet meer had gehoord, maar het bracht een stortvloed aan herinneringen naar boven. “Hé, maatje… Ken je me nog?” Fluisterde Emily, zijn stem een beetje trillerig maar vol warmte. “Ik ben Emily, je beste vriendin.”
Langzaam kwam Tubby’s hoofd uit zijn schulp en zijn kleine oogjes knipperden naar Emily. Er waren geen grote gebaren of dramatische momenten, maar de simpele verbinding van Tubby’s blik met die van Emily voelde als een brug tussen het verleden en het heden.