Emily kon bijna de echo’s van haar kindergelach horen en de warmte voelen van zonnige dagen die ze samen doorbracht. Lange tijd zat Emily daar, terwijl ze Tubby dicht tegen zich aanhield, zijn hart overlopend van emotie.
De vreemde geluiden die haar al dagen achtervolgden, werden eindelijk duidelijk en de angst die haar elke nacht in zijn greep hield, smolt weg en werd vervangen door een diepe, kalmerende vrede. Ze moest glimlachen om de absurditeit van dit alles en dacht eraan dat ze doodsbang was geweest voor een geluid dat haar lang verloren vriend bleek te zijn die zich al die tijd op zolder had verstopt.