Elke herinnering was als een warme knuffel die haar herinnerde aan de vreugde en onschuld die ze ooit had en ze voelde tranen in zijn ogen prikken terwijl ze Tubby stevig vasthield, dankbaar voor deze onverwachte hereniging.
In de dagen die volgden begon alles anders te voelen voor Emily. Het huis, dat ooit veel te groot en stil had geleken, voelde nu levendig aan. Tubby was zijn schaduw geworden en liep langzaam door het huis, net zoals hij deed toen Emily nog een kind was.