Ze vond het ironisch dat het langzaamste wezen dat ze kende haar zo’n diepe troost kon geven. Emily kon het niet helpen om te bedenken hoe erg het huis veranderd was. De leegte die haar overviel sinds zijn ouders overleden waren, was verdwenen en vervangen door Tubby’s vertrouwde aanwezigheid.
De stilte die ooit zwaar en verstikkend aanvoelde, was nu gevuld met kleine, geruststellende geluiden – het zachte geschuifel van Tubby’s voeten op de hardhouten vloer, de zachte plof als hij ergens tegenaan botste.