Maar het geluid was te echt, te consequent en liet haar meer van haar stuk brengen dan de logica kon verhelpen. Tegen de vierde nacht voelde Emily dat ze begon te kraken. Slaap was niet langer een troost; het was een slagveld geworden tussen haar rationele gedachten en haar wilde verbeelding.
Ze realiseerde zich dat hij de geluiden niet langer kon negeren. Dus besloot ze de volgende dag tijdens de lunch Doug, een collega van de geschiedenisafdeling, in vertrouwen te nemen. “Doug, ik denk dat ik gek aan het worden ben,” gaf Emily toe, terwijl haar stem een beetje trilde.