Susan belde Dr. Wilson herhaaldelijk, zich vastklampend aan de hoop dat dit allemaal een misverstand was en dat hij een legitieme reden had om Margo mee te nemen. Maar met elk telefoontje dat rechtstreeks op de voicemail belandde, begon de waarheid tot haar door te dringen.
Terwijl wanhoop veranderde in vastberadenheid, veegde Susan haar laatste tranen weg en belde Dr. Wilson’s kliniek, met haar stem vastberaden en standvastig. “Ik heb het adres van Dr. Wilson nodig,” eiste ze, haar vastberadenheid duidelijk. Na even aarzelen gaf de receptioniste het adres door.