Kiara’s hart deed pijn terwijl ze toekeek hoe de laatste momenten tussen Shiro en Luna zich ontvouwden. De kamer was zwak verlicht, waardoor het tafereel een sombere tint kreeg. Shiro, ooit een bruisende bundel energie, was gereduceerd tot een zwakke schaduw van zichzelf.
Luna, zijn constante metgezel, nestelde zich naast hem met een tederheid die sprak van een onuitgesproken band die alleen zij konden begrijpen. Hun laatste omhelzing was een krachtig bewijs van hun onbreekbare band, een aangrijpend moment dat voor altijd in Kiara’s geheugen gegrift zou staan.
Dr. Goldberg, de dierenarts, stond vlakbij, zijn doorgaans kalme houding enigszins verzacht door de ernst van het moment. Hij stapte op Kiara af, zijn stem zacht maar vol van het gewicht van de gelegenheid.