Kiara’s hartslag ging tekeer toen ze zich samen met Becky terug de kliniek in haastte, haar hart bonkte van angst. Kiara dwaalde door de lege gangen, haar stem weerklonk in de steriele stilte terwijl ze naar Luna riep.
Elk onbeantwoord telefoontje deed haar hoop vervagen en werd vervangen door een groeiend, knagend gevoel van wanhoop. De stilte van de kliniek drong zich aan haar op en versterkte het angstige bonzen van haar hart terwijl ze zich door de verlaten gangen bewoog, vastbesloten maar steeds banger.