Haar adem stokte in haar keel toen ze de kooi in zich opnam. De kooi was te klein, te fragiel tegen de achtergrond van de verschrikking die hen omringde. Ze voelde koud zweet langs haar ruggengraat druppelen en haar handen trilden toen ze dichterbij kwam.
De aanblik van de kooi leek de tijd zelf te vertragen. Haar hart ging tekeer en bonkte zo hard dat het al het andere overstemde. Met een mengeling van angst en vastberadenheid reikte Kiara naar de kooi.