Haar onwrikbare liefde voor Luna en haar standvastige toewijding aan het opvanghuis hadden geschenen als een baken van hoop. Toen Kiara de kliniek verliet, bleven de schaduwen van hun beproeving als een zware mist om haar heen hangen.
De diepe emotionele littekens van de nachtmerrie waren een bewijs van hun strijd, maar ze waren ook een symbool van haar onverzettelijke vastberadenheid. De beproeving had diepe sporen in haar hart gekerfd, maar te midden van de pijn vond ze een sprankje troost.