Uiteindelijk staken hun liefde en doorzettingsvermogen helder af tegen de schaduwen van hun lijden. Kiara’s niet aflatende strijd voor gerechtigheid was niet tevergeefs geweest. Luna, ooit verloren in de diepten van de duisternis, was nu veilig, genesteld in de warmte van haar omhelzing.
Toen Kiara de stille nacht binnenstapte, bleef het gewicht van hun reis in haar hart hangen – een bitterzoete pijn die sprak over zowel de pijn die ze hadden doorstaan als de overwinning die ze hadden behaald. Met Luna naast zich voelde Kiara de stille overwinning dat ze een ziel had gered die het waard was om voor te vechten.