Jason voelde de verschuiving onmiddellijk, de manier waarop ogen subtiel naar hem draaiden als de duidelijke schuldige. Hoewel niemand hem openlijk beschuldigde, kon Jason de onuitgesproken schuld op zijn schouders voelen neerkomen. Hij zag hoe Valeria’s familieleden wetende blikken uitwisselden.
Hun stemmen waren zacht, maar niet zacht genoeg om hem de insinuaties niet te laten opvangen. Elke blik en elk gefluister verdiepte zijn gevoel van isolement. Valeria verdedigde Jason snel. Toen iemand voorstelde om de spullen van iedereen te doorzoeken, hield ze voet bij stuk, met een vaste, gebiedende stem.