Jason voelde zich vaak een accessoire in Valeria’s wereld, hij ging mee naar evenementen waar hij zich beoordeeld en onder de loep genomen voelde. Hij kon het gevoel niet van zich afschudden dat hij slechts werd getolereerd, een schril contrast met Valeria’s gevierde aanwezigheid. Bij elke bijeenkomst voelde hij zich kleiner en onzichtbaarder.
Jasons jaloezie groeide op stille, verraderlijke manieren. Hij herinnerde zich toen Valeria opgewonden een stageplaats vond dankzij de connecties van haar familie. Jason feliciteerde haar van harte, maar van binnen brokkelde zijn trots af. Haar succes benadrukte alleen zijn eigen moeilijkheden. Haar succes benadrukte alleen maar zijn eigen moeilijkheden, waardoor hij zich een toeschouwer voelde in haar perfecte leven.