Een mengeling van opluchting en bezorgdheid overspoelde haar, maar ze wist dat ze dit moest doorzetten. Ondanks haar vastberadenheid realiseerde Delilah zich op dat moment niet dat ze niet echt voorbereid was op de waarheid die haar te wachten stond..
“Dank je, James!” Zei Delilah uiteindelijk nadat ze een ontmoeting met hem had geregeld, haar hart bonkend van verwachting en nervositeit. De volgende dag kwam Delilah iets te vroeg aan in Oak Park. Ze zat op een bankje bij de ingang, een warme middagzon die door de bomen scheen en schaduwen op de grond wierp. Ze hield de oude foto van James en John vast, haar vingers trokken over de randen terwijl ze wachtte.