Een paar minuten over twee zag ze een man van een afstand naderen. Toen hij dichterbij kwam, stokte haar adem in haar keel. De gelijkenis was griezelig. James had dezelfde brede schouders, dezelfde doordringende blauwe ogen en dezelfde licht scheve glimlach die John altijd zo geliefd bij haar had gemaakt. Het was alsof ze een geest zag, een levende echo van de man die ze had liefgehad en verloren. “James!” riep ze.
De man draaide zich naar haar toe. “Delilah?” Antwoordde James toen hij dichterbij kwam. Ze gingen samen op het bankje zitten en even kon Delilah niet stoppen met staren naar James. Maar toen ze beter keek, begon ze de subtiele verschillen op te merken die hem van haar overleden echtgenoot John onderscheidden.