Maar dan, alsof door het afwenden van haar ogen, ze een of andere manier wissen van het ongemak dat ze voelde bij het besef van zijn benarde situatie, ze resoluut keek weg. De stad leek om haar heen te dringen, de urgentie van haar eigen leven overstemde de behoefte aan medeleven die aan haar hart trok.
Het gebrul van de naderende bus werd luider en sneed door het gezoem van de stad. Clara versnelde haar pas, haar gedachten gingen al uit naar de eindeloze lijst klusjes en verantwoordelijkheden die thuis op haar lagen te wachten. Met een gevoel van opluchting, vermengd met schuldgevoel, stapte ze in de bus, de deuren achter haar sluitend met een laatste, galmend geluid.