De kloof tussen Joe’s groeiende wanhoop en het onverzettelijke tempo van de stad werd groter, een grimmige herinnering aan het isolement dat kan bestaan te midden van de chaos van het stadsleven. Een van de mensen die langsliep was een jonge vrouw genaamd Lisa. Vanuit haar ooghoek zag ze Joe op de stoep liggen, zijn stille gestalte in schril contrast met de hectische activiteit om hem heen.
De aanblik was zo schokkend dat ze haar vrienden een duwtje gaf en hun aandacht op Joe vestigde. Haar gebaar werd beantwoord met een snelle en afwijzende reactie van haar metgezellen. Ze keken even om, maar vonden het niet direct relevant voor hun plannen en wuifden het tafereel weg als een onbelangrijk detail.