Het was alsof de grond onder zijn voeten was verschoven en hij had moeite om zijn evenwicht te bewaren. De randen van zijn zicht begonnen te vervagen en zich te vernauwen tot speldenprikjes van licht en schaduw die onregelmatig voor zijn ogen dansten.
Zijn benen, die ooit stevig waren, verraadden hem met elke haperende stap. Hij wankelde ongelijkmatig, zijn lichaam vechtend om het hectische tempo van zijn gedachten en verantwoordelijkheden bij te houden. Binnen enkele ogenblikken bleek zijn strijd te veel en zakte hij in elkaar.