Vlakbij bevond zich een groep studenten, hun stemmen gevuld met zorgeloos gelach en geanimeerd geplaag, die met een gevoel van jeugdige uitbundigheid over het drukke trottoir liepen. Ze zwierven om Joe’s liggende lichaam heen met hetzelfde gemak waarmee je over een verdwaald voorwerp op je pad stapt.
Voor hen was Joe niets meer dan een obstakel dat hun vreugdevolle kameraadschap tijdelijk onderbrak. Verderop merkte een jonge vrouw, wiens wereld in beslag werd genomen door de onophoudelijke beats van een motiverende podcast die door haar koptelefoon schalde, de aanwezigheid van Joe nauwelijks op.