Bruiloften zijn meestal gevuld met vreugde en gelach, maar deze was getint met een onmiskenbare spanning. Iedereen kon het voelen, vooral toen ze een blik wierpen op de ouders van de bruid. De moeder van de bruid, die nerveus met haar voeten tikte, droeg bij aan het ongemak in de kamer. Het gedrag van haar vader was echter nog verontrustender.
Hij deed geen moeite om zijn teleurstelling te verbergen over het feit dat zijn dochter met Kevin trouwde, de zoon van een conciërge. “Onze mooie dochter die trouwt met de zoon van een conciërge?” zuchtte hij, zijn frustratie duidelijk zichtbaar. Hij bleef zuchten en op zijn horloge kijken, alsof hij wilde benadrukken dat hij zijn aanwezigheid daar tijdverspilling vond.
Maar toen veranderde de sfeer drastisch toen de conciërge binnenkwam en met zijn glas een toast uitbracht. De zaal viel in zwijm, alle ogen op hem gericht. De vader van de bruid veranderde op slag; zijn gezicht veranderde van een masker van zorg in een van uiterste shock. Terwijl de conciërge sprak, hing de mond van de vader open, zijn ogen werden wijder en op dat moment leek hij overmand te worden door spijt, zich realiserend hoe zwaar zijn eerdere woorden wogen..