Hij pauzeerde, een afstandelijke blik in zijn ogen. “Op een dag kondigde de fabriek aan dat ze ging sluiten, met een opzegtermijn van slechts twee weken. Die avond, toen ik het je moeder vertelde, waren we er allebei kapot van. We huilden samen, bang voor de toekomst. Ik stond onder zoveel druk om een nieuwe weg voor ons te vinden.” Eloise luisterde verbijsterd. Ze had dit deel van het leven van haar ouders nooit gekend, en terwijl haar vader verder ging, werd ze meegezogen in het verhaal van hun strijd in het verleden.
Peters verhaal ontvouwde zich verder. “Voor mijn tijd in de fabriek droomde ik ervan om mijn eigen bedrijf te beginnen, om de leiding te hebben. Maar angst hield me altijd tegen. Toen de fabriek sloot, voelde het als een nu of nooit-moment. Het was een grote gok, maar ik moest de sprong wagen.”