Met zachte, maar duidelijke stem begon Frank: “Vandaag, nu we Kevin en Eloise vieren, moet ik denken aan mijn geliefde vrouw, Kevins moeder. Ze zou zo trots op je zijn geweest, zoon. Hij pauzeerde even en haalde een kleine, bescheiden enveloppe uit zijn zak. De kamer bleef stil toen hij het aan Eloise en Kevin overhandigde.
“Ik heb misschien niet veel,” begon hij, met een vaste en krachtige stem, “maar ik heb altijd geloofd in het beste geven van wat ik heb.” Toen Eloise de enveloppe opende, gierde er een zucht door de tuin. Frank schraapte zijn keel en draaide zich naar zijn zoon.