Stephanie wierp een afkeurende blik op Karen, die languit aan tafel acht zat en luid FaceTimde met haar vriendje. Ze was zich niet bewust van de chaos die haar familie om haar heen veroorzaakte. Dit was niet het afscheid dat Stephanie zich had voorgesteld na zes trouwe dienstjaren hier.
Vlakbij leunde een oudere vrouw eindelijk voorover, haar geduld duidelijk tanende. “Neem me niet kwalijk, jongedame, kunt u wat zachter praten? We proberen hier van een maaltijd te genieten.” Karen snauwde en draaide haar telefoon naar de vrouw. “Hé, schat, kijk eens naar deze oude zak,” lachte ze, camera gericht. “Bemoei je met je eigen zaken, oma!”
Stephanie’s vuisten balden zich toen het gezicht van de oudere vrouw verbleekte en ze zichtbaar schrok van de onbeschofte reactie. Karen’s gebrek aan respect was woedend, haar stem vulde het restaurant terwijl ze haar luide conversatie hervatte, zich niet bewust van alle anderen. Stephanie haalde rustig adem, haar kaak strak opgetrokken. Karen had al lang wraak moeten nemen.