Ze kwam terug met kleurpotloden en keek toe hoe Karens kinderen ze meteen over de tafel begonnen te gooien en het tafelkleed begonnen te beschadigen. De moeder leek er niets van te merken of zich er iets van aan te trekken. Ze was nog steeds aan het bellen en klaagde over de “groezelige sfeer”, luid genoeg zodat de gasten in de buurt het konden horen. Stephanie’s kaak verstrakte, maar ze zei niets.
Karen wierp uiteindelijk een blik op het menu, haar gezicht vertrok van walging. “Wat voor plek heeft geen biologische opties?” mompelde ze, terwijl ze Stephanie met een grijns aankeek. “Dit menu is zielig. Eerlijk waar.” Stephanie voelde een pijnscheut in haar borst, maar ze hield haar glimlach stabiel en bood beleefd suggesties aan.