Karen rolde met haar ogen. “Is het echt zo moeilijk om hier fatsoenlijk eten te vinden? Ik bedoel, heb je wel iets dat niet… vet op een bord is?” Ze keek Stephanie op en neer en voegde eraan toe: “Niet dat je het zou begrijpen.” Stephanie’s vingers verstrakten op haar notitieblok, haar keel brandde van de woorden die ze tegenhield.
“Natuurlijk. Ik vind wel iets lichters,” lukte Stephanie, haar stem kalm. Maar Karen wuifde haar gewoon weg, zette het menu met een klap neer en keerde terug naar haar telefoon. “Sorry, schat, dit meisje heeft geen idee wat ze doet. Ongelooflijk!” Stephanie’s geduld wankelde, maar ze haalde langzaam adem, vastbesloten om haar kalmte niet te verliezen.