De kinderen hadden hun krijtjes laten liggen en klommen nu op de stoelen van het hokje, plakkerige handafdrukken achterlatend op het glazen tussenschot. Karen wierp een blik op hen, maar leek niet bezorgd. In plaats daarvan gebaarde ze ongeduldig naar Stephanie en snauwde: “Waar zijn onze drankjes? Of moet ik de hele dag wachten?”
Toen Stephanie terugkwam met de drankjes, tilde Karen haar glas op alsof ze een wetenschappelijk experiment aan het inspecteren was. “Is dit echt schoon? Of kan het jullie gewoon niets schelen?” Haar woorden drupten van minachting en Stephanie’s gezicht werd rood van de hitte. Toch hield ze haar stem horizontaal en kon ze niet terugslaan.