Onder haar kalme houding voelde ze haar geduld afnemen, haar woede sudderen. Maar Stephanie hield haar reacties soepel en professioneel, ze voldeed aan Karens constante eisen, ook al schreeuwde haar innerlijke stem. Haar laatste dag voelde als een uithoudingstest, elke opmerking maakte haar frustratie alleen maar groter.
Karen was nog steeds aan het bellen, haar gelach klonk door het restaurant. “Je zou deze plek moeten zien, schat! Het personeel heeft geen flauw benul en die arme serveerster kan amper de basis aan!” Karen’s sneer was luid genoeg voor het hele restaurant om te horen. Stephanie’s kaak verstrakte.