Karens reactie was direct en koud. In plaats van haar kinderen te kalmeren, richtte ze haar woede recht op Stephanie. “Ben je blind?” siste ze, haar ogen vernauwend. “Je hebt net mijn kinderen nat gemaakt! Hoe moeilijk is het om drankjes fatsoenlijk te serveren? Weet je wel wat je doet?”
Stephanie’s vuisten balden zich, haar wangen brandden van vernedering. Ze had Karens beledigingen, de chaos en de minachting verdragen. Maar nu, de schuld krijgen van Karens eigen gebrek aan controle over haar kinderen? Dat was de druppel. Ze slikte haar woede in en voelde het laatste beetje van haar geduld versplinteren.