Maar vertrekken was bitterzoet. Dit restaurant was niet alleen een baan, het was een thuis. De krakende vloeren, de vaste klanten en haar collega’s waren familie geworden. Zes jaar op één plek kan dat doen, zelfs in een restaurant dat de meeste mensen als niet meer dan een snelle stop beschouwden.
Terwijl ze nog een tafel afveegde, verbrak een luid gesis de stilte buiten. Ze keek op en zag een bus die op de stoep geparkeerd stond en waarvan de deuren opengingen om een menigte zichtbaar gefrustreerde passagiers los te laten. De spanning op hun gezichten was zelfs van binnenuit duidelijk te zien.