Maar elke schop tegen Carls stoel voelde als een kleine explosie die hem naar voren deed schokken. Het dunne kussen van de vliegtuigstoel bood geen bescherming toen de sneakers van de jongen met kracht tegen de plastic composiet rugleuning botsten. Plof. Dreun. De schokken kwamen in een niet aflatende aanval op Carl’s onderrug en schouders.
Hoe kon dit kind zoveel kracht en uithoudingsvermogen hebben in die korte, stompe beentjes? De schoppen werden steeds harder, de jongen zette nu zijn volle gewicht in. Elke trap galmde door Carls gespannen lichaam. Hij klemde zijn tanden op elkaar en probeerde zijn gezichtsuitdrukking neutraal te houden, in de hoop geen aandacht te trekken.