De vrouw, niet afgeschrikt en nog steeds woedend, schoot terug: “En jij bent het perfecte voorbeeld van respect, nietwaar? Schreeuwen tegen een moeder waar haar kind bij is!” De ruzie was veranderd in een groot spektakel, een harde en levendige botsing van temperamenten en perspectieven, die zich afspeelde in de beperkte ruimte van de vliegtuigcabine.
Plotseling wendde de oudere vrouw die naast Carl zat zich tot hem met een strenge maar bezorgde blik. “Jongeman, nu is het genoeg,” zei ze op een directe toon zonder franje. “De jongen is gestopt met schoppen, en als je deze ruzie voortsleept, verpest je niet alleen jouw rust, maar die van alle anderen hier.” Ze keek om zich heen naar de andere passagiers, waarvan sommigen nog steeds hun kant op keken.