Carl keek om zich heen en voelde zijn gezicht rood aanlopen. Hij was zo verwikkeld in de ruzie dat hij niet eens besefte dat hij zo’n scène had veroorzaakt. Hij besefte dat de vrouw gelijk had. Met een diepe zucht draaide hij zich weer om en probeerde zich weer te concentreren op de rust buiten zijn raam.
De moeder van de jongen, die het advies van de oudere vrouw hoorde, kon het echter niet laten om nog een laatste uithaal te doen. “Ja, luister naar de dame. Vrouwen hebben altijd gelijk, nietwaar?” zei ze luid, haar toon druipend van sarcasme. Carls handen balden zich weer tot vuisten, zijn woede opnieuw aangewakkerd door haar opmerking.