Hij worstelde om zijn kalmte te bewaren, zijn gedachten raasden over tegenmaatregelen. Maar hij herinnerde zich het advies dat hij net had gekregen en, met een enorme inspanning, koos hij ervoor om te zwijgen en al zijn energie te richten op het kalmeren van zijn gerafelde zenuwen. Maar toen begon het schoppen weer..
Carl haalde diep adem toen hij weer een schop tegen zijn stoel voelde. Hij wist dat hij deze situatie rustig moest aanpakken, zowel voor zijn eigen gemoedsrust als voor die van de andere passagiers. Hij draaide zich om, keek naar de jongen en gaf hem een vriendelijke glimlach. “Hé maatje, zou je kunnen stoppen met tegen mijn stoel schoppen? Het maakt het moeilijk voor me om te ontspannen,” zei hij op een vriendelijke toon.