“Ik probeerde alleen maar te helpen, want met jou praten helpt duidelijk niet,” antwoordde hij, zijn stem getint met een mengeling van verbazing en frustratie. Carl trok zijn hand terug uit zijn tas en draaide zich om, terwijl hij een combinatie van ongeloof en ergernis voelde. Hij vroeg zich af hoe iemand zo onbeleefd kon zijn.
Carl besloot dat het het beste was om beleefd te blijven en op zichzelf te blijven. Hij wilde de hele zaak vergeten en gewoon de grotere persoon zijn. Hij ademde diep in – een lange, langzame “pffffff” – sloot zijn ogen en liet een zachte “pfffffff” horen bij het uitademen. Hij probeerde zich te herinneren wat zijn mindfulness leraar altijd had gezegd over het loslaten van dingen waar je geen controle over hebt. Net toen hij zich begon te ontspannen en zijn gedachten liet gaan – werd zijn vredige moment plotseling verbroken door een luide “dreun” tegen zijn rug. De scherpe schop doorbrak zijn kalmte en trok hem abrupt terug naar de frustrerende realiteit.