De jongen, aangemoedigd door de afwijzende houding van zijn moeder, had blijkbaar besloten om zijn spelletje opnieuw te beginnen. Elke schop rammelde aan Carls stoel en irriteerde zijn laatste zenuw. Er knapte iets in Carl. Genoeg was genoeg. Als deze vrouw weigerde haar kind goed op te voeden, zou hij het heft in eigen handen moeten nemen..
“Het is tijd om deze vreselijke vrouw en haar zoon een lesje te leren,” dacht Carl bij zichzelf. Hij staarde intens voor zich uit, terwijl hij een plan voor wraak formuleerde. Hij ging zo op in zijn plannen dat hij de herhaalde schoppen – ‘dreun, dreun, dreun’ – tegen zijn stoel nauwelijks opmerkte.