Toen landde er weer een schop tegen de rugleuning van Carls stoel. Dit was de druppel. Carl veinsde een geschrokken reactie en trok zich dramatisch naar voren. In zijn overdreven beweging kantelde hij ‘per ongeluk’ het bekertje water naar achteren. Het ijskoude water klotste uit de beker en morste over de nietsvermoedende moeder.
De moeder slaakte een geschrokken kreet en haar blad viel op de grond toen ze voelde hoe het koude water haar kleren doorweekte. Ook de jongen werd verrast, zijn ogen werden groot van schrik toen kleine druppeltjes koud water over hem heen spatten. “Het spijt me zo!” Riep Carl uit, terwijl hij zich omdraaide met een blik van geveinsde bezorgdheid. “Ik schrok gewoon zo van de schop. Het was niet mijn bedoeling om dit water te morsen.”