Dreun. Thump. Dreun. De onophoudelijke schoppen schudden Kevin wakker, zijn hart bonkte. Hij opende gedesoriënteerd zijn ogen en keek om zich heen, half verwachtend dat het vliegtuig schudde van de turbulentie. Maar er was geen turbulentie, alleen het aanhoudende, irritante geluid van achteren.
Het gestage ritme van de schoppen was onmogelijk te negeren. Het verbrijzelde zijn poging om te ontspannen en maakte dat hij niet meer in zijn stoel kon gaan zitten. Hij haalde diep adem en probeerde zijn hart te kalmeren, maar de herhaalde dreunen maakten zijn frustratie alleen maar groter.
De vlucht was al ongemakkelijk geweest en nu stelde deze constante verstoring zijn geduld op de proef. Kevin had gehoopt op een rustige, vredige reis, maar in plaats daarvan werd hij geconfronteerd met een steeds grotere uitdaging. De motoren van het vliegtuig dreunden maar door en creëerden een constante, monotone brom die de cabine vulde.