Het schoppen van de jongen ging door, nu met een ritmisch, bijna methodisch patroon. Dreun. Dreun. Het repetitieve geluid werd steeds irritanter en knaagde aan zijn zenuwen. Na nog een paar krachtige schoppen te hebben verdragen, brak zijn geduld.
Hij draaide zich om in zijn stoel en richtte een strenge, doordringende blik op de jongen. “Je hebt nogal wat energie, hè?” Zei Kevin, zijn stem verhevigde van frustratie. Kevins uitbarsting trok de aandacht van passagiers in de buurt en zorgde voor een korte, ongemakkelijke stilte.