De laatste druppel van de hele beproeving raakte Stacey als een sloopkogel. Ze had de voortdurende sms’jes, onaangekondigde inspecties en nieuwsgierige ogen kunnen verdragen, maar toen ze iets sinister begon te voelen – een aanwezigheid in haar huis – begon haar leven zich te ontrafelen tot een levende nachtmerrie.
Het begon subtiel. Kleine voorwerpen verdwenen of belandden op plaatsen waarvan ze zeker wist dat ze ze niet had achtergelaten. Eerst deed ze het af als vergeetachtigheid, maar een sluipend gevoel van onbehagen bekroop haar. Ze kende zichzelf en ze was niet geneigd om dingen kwijt te raken, maar toch leek haar appartement een eigen wil te hebben.